Αερόβια άσκηση σε άτομα με σύνδρομο Down

Ο στόχος του προγράμματος αερόβιας άσκησης στα άτομα με σύνδρομο Down είναι η αύξηση της καρδιαγγειακής τους κατάστασης. Οι συστάσεις όσον αφορά το είδος της άσκησης περιλαμβάνουν: περπάτημα, τρέξιμο, στατικό ποδήλατο, και χορευτικό αερόμπικ σε χαμηλή ένταση (Rimmer, 1994, Bliss, 1997).

Είναι σημαντικό να παρακολουθείται η καρδιακή συχνότητα και η αρτηριακή πίεση ώστε να προσδιοριστεί όσο το δυνατόν το επίπεδο της έντασης της δραστηριότητας και να αποφευχθεί η πρώιμη εμφάνιση της κόπωσης. Το γενικό συνιστώμενο πρωτόκολλο είναι προπόνηση με ένταση της τάξεως του 60-80% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας (MHR), 3-5 ημέρες την εβδομάδα, για 20-60 λεπτά ανά προπόνηση. Η μέγιστη καρδιακή συχνότητα μπορεί να γίνει αντιληπτή από μία διαβαθμισμένη δοκιμασία κόπωσης ή μπορούν να υπολογιστεί αφαιρώντας την τιμή 220 από την ηλικία του ατόμου.

Ένα προτεινόμενο πρωτόκολλο για την έναρξη της άσκησης είναι 5-10 λεπτά συνεχή δραστηριότητα, 1-2 ημέρες την εβδομάδα. Μόλις ο συμμετέχων επιτυγχάνει αυτό το επίπεδο, η ένταση μπορεί να αυξηθεί σε MHR 40-60%, για 10-30 λεπτά, 3-4 φορές την εβδομάδα. Στα μετέπειτα στάδια του προγράμματος προπόνησης, η ένταση πρέπει να αυξηθεί από 60-75%, για 15-60 λεπτά, 3-5 ημέρες την εβδομάδα (Rimmer, 1994). Τα αποτελέσματα από την προπόνηση εμφανίζονται ανάμεσα στις 16-35 εβδομάδες. (Fernhall, 1997)

ΠΗΓΗ: www.ncpad.com