Αρχές της δεκαετίας του 1990, οι αθλητικές  κοινότητες ανά τον κόσμο μιλούσαν για ένα (θαυματουργό) αμινοξύ (την κρεατίνη) που βελτίωνε σημαντικά τις επιδόσεις αθλητών ταχυ-δυναμικών αγωνισμάτων (άλματα, ρίψεις, δρόμοι 100μ-200μ.400μ, ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα κ.τ.λ.).

Οι εταιρείες συμπληρωμάτων διατροφής αντιλαμβανόμενες τα τεράστια οικονομικά κέρδη διαφήμισαν, παρήγαγαν και διέθεσαν το συγκεκριμένο προϊόν βασιζόμενες σε εμπειρικές κυρίως αναφορές και συμπεράσματα χορηγούμενων-επιδοτούμενων εργαστηρίων, παρά σε ανεξάρτητες και αδιάβλητες επιστημονικές έρευνες. Στα αρνητικά συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι οι πωλήσεις ελάμβαναν χώρα όχι σε πιστοποιημένες πηγές (φαρμακεία, πτυχιούχους διατροφολόγους), αλλά σε αδαείς εμπόρους π.χ. (γυμναστήρια, ημιμαθείς προπονητές).

Έλεγχοι από οργανισμούς φαρμάκων διαφόρων κρατών απέδειξαν ότι πολλά